9 سالگی

بیست مهر همیشه روز خوبی بوده و خواهد بود. بعد از ظهر پنج شنبه ی پاییزی که من و دوس جون برای اولین بار همدیگه رو دیدیم. خودم هم باورم نمیشه از اون روز نه سال گذشته. نه سال خیلییییییییه. به تعداد تک تک 3287 روز یا حتی بیشتر به تعداد ساعت های این روزها با هم و از هم خاطره داریم. دوس جون عزیزم دوستت دارم  و روزمون رو تبریک میگم . امیدوارم هر روزمون در کنار هم به شیرینی روز سالگرد باشه و همیشه و همیشه قدر تک تک لحظات حضور هم رو بدونیم.

امسال احتمالا اولین و آخرین سالیه که برنامه مون هماهنگ نشد که امروز در کنار هم باشیم. روزهای آخر قبل از محرم هست و دوس جون به طرز وحشتناکی سرش شلوغه و اکثر شب ها برنامه س. امروز هم من تا 6.30 کلاسم و بعد هم مهمون داریم. به جاش شنبه شب رفتیم رستوران و شام سالگرد رو تو رستوران سی نون تنوری یوسف آباد خوردیم. رستوران خیلی محشری بود که باعث شد دوس جون بعد از قرن ها پیتزا بخوره و عاشق پیتزاش هم بشه منم که طبق معمول پاستای عزیزم رو سفارش دادم و اسم رستوران به لیست مورد علاقه مون اضافه شد. اون شب دیگه دوس جا برای کیک نداشت. احتمالاً فردا رو به صرف کیک و شمع با همیم.